Προσπαθούσα μέρες πολλές, από πέρυσι θα ομολογήσω - γεμάτη κακό χιούμορ, κυριολεξία και απόγνωση – να γράψω κάτι για τον πρώτο μήνα του 2025. Μετά κόπων και βασάνων είχα καταλήξει σε μια καταπληκτική... Χριστουγεννιάτικη ταινία…, ώσπου χθες είδα το «Πες το δυνατά!» και άλλαξαν τα σχέδια μου. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Το προφανές, πως μου άρεσε πολύ αυτή η ιταλική κωμωδία, και το ίσως λιγότερο αντιληπτό, πως παίζει να γράψω για την Χριστουγεννιάτικη ταινία, που άφησα στο ράφι των ιδεών, τον Ιούλιο… ποιος θα μου πει τι;! ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΕ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ ΝΙΑ ΝΙΑ ΝΙΑ ΝΙΑ ΝΙΑ!!! 

Ακολουθώ το mood και τη δυναμική της πρωταγωνίστριας μας Giulia (Valentina Lodovini) στο «Cambio Tutto!» (2020) του Ιταλού σκηνοθέτη Guido Chiesa (remake του Χιλιανού φιλμ «Una Mujer Sin Filtro» (2018) του Luis Eduardo Reyes).

Η Giulia είναι μια γυναίκα – θύμα της ζωής της, του εαυτού της, των άλλων. Είναι η «είμαι εδώ για σένα, χωρίς άρνηση, μόνο με αυταπάρνηση». Είναι ο άνθρωπος που έμαθε να δίνεται ανιδιοτελώς, σε γνωστούς και αγνώστους, και να μην υπερασπίζεται τον εαυτό της σε κανέναν, μη και ενοχλήσει. Στην Giulia του Chiesa– ή στην Pez (Fernanda Castillo) του Reyes, κάποιοι θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους. Γιατί αυτά τα κορίτσια φοράνε έναν πολύ συγκεκριμένο μανδύα, που και άλλοι φέρουν ως πετσί ξεχνώντας πως είναι μια μάσκα, ένα πανωφόρι, ένα άσχημο ρούχο, το οποίο αν δεν ξεφορτωθείς γρήγορα, σε πνίγει, σε εγκλωβίζει και δεν σου αφήνει καν την επιλογή της ζωής. Όταν φοράς αυτό το προσωπείο, γίνεσαι το έρμαιο όλων. Αν είσαι τυχερός μια μέρα, ίσως αντιληφθείς πως πέρασαν άσκοπα τα χρόνια της ζωής σου – είτε 40, είτε 20, είτε 60 – και εσύ δεν έμαθες ποτέ ποιος είσαι! Δεν έμαθες ποτέ για τι είσαι φτιαγμένος, για τι είσαι ικανός, τι σου αρέσει να κάνεις, τι σε παθιάζει και τι σε αηδιάζει.

Η Giulia άρχισε να κλαίει επειδή δεν έβρισκε τον τεχνικό του internet, επειδή ροχάλιζε σαν τον Τσουμπάκα ο σύντροφός της, επειδή ο γείτονας έκανε πάρτι κάθε βράδυ… και θα μου πεις αυτοί είναι όλοι εξαιρετικοί λόγοι για να κλάψει κανείς. Εγώ θα συμφωνήσω, επειδή εγώ ή εσύ έχουμε ή υπάρχουμε ακόμα ως Τζούλιες και Πέζες. Ξέρεις, όμως, κάποιοι άλλοι άτομοι, θα απαντούσαν διαφορετικά. Θα έστελναν τον σύζυγο τους για ύπνο στον καναπέ, θα μιλούσαν κατευθείαν με τον υπεύθυνο της εταιρείας διαδικτύου, θα καλούσαν κάθε βράδυ την αστυνομία στον κακό γείτονα… και θα μου πείτε, άρα μας λες να δούμε μια ταινία για το πως ένα ταπεινό χαμομηλάκι γίνηκε Karen; Η ιστορία μας «Λέει δυνατά!» πως πρέπει να γίνουμε Karen σε εμάς και μόνο! Να μιλήσουμε με τον υπεύθυνο του εγκεφάλου μας και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας και τις επιλογές μας στη ζωή. Ναι, έχουμε υποχρεώσεις απέναντι στους άλλους, στους φίλους μας, στην οικογένεια μας, στη σχέση μας, στον Χ άγνωστο, αλλά όπως εμείς έτσι και αυτοί έχουν υποχρεώσεις απέναντι μας, και αν δεν τους δώσαμε ποτέ να το καταλάβουν, τότε ήρθε η ώρα να το απαιτήσουμε.

Η Τζούλια έφτασε να κλαίει για τον τεχνικό, όχι γιατί είναι εκνευριστική η αναμονή στη γραμμή της κινητής τηλεφωνίας, αλλά γιατί 40 χρόνια βρισκόταν στην αναμονή για να ζήσει. Είτε δεν φτάσατε ακόμα τα χρόνια της πρωταγωνίστριας του «Πες το δυνατά», είτε τα ξεπεράσατε κατά πολύ, ποιος είπε ότι είναι αργά; Μια πιτσιρίκα που ξέρει να βγάζει selfies και δεν ξέρει την πρωτεύουσα της Ισπανίας; Ίσως αυτή η πιτσιρίκα, να είναι το ίδιο το μυαλό μας, που έχει μάθει μόνο να μας σαμποτάρει!

Δεν είναι ποτέ αργά για να βρούμε εμάς, δεν είναι βέβαια και εύκολο. Στην Giulia ήταν 5-6, άντε 7 ξεσπάσματα, και είδαμε μόνο την αρχή, σε μια εξαιρετική κωμωδία που δεν θέλεις να τελειώσει! Σε άλλον μπορεί να είναι 50 ξεσπάσματα και ένα happy end, ας γίνουμε όμως κύριοι του εαυτού μας και όχι υποκατάστατα που τροφοδοτούν με ενέργεια τα κόμπλεξ των άλλων.

Καλή προβολή της ζωής σας, γιατί μόνο σε αυτή την ταινία είστε πρωταγωνιστές, και μη προσπαθείτε να πάρετε τον κύριο ρόλο στις ζωές των γύρω σας, γιατί θα πέσει η αυλαία στην κεφάλα σας...