Αυτό το κείμενο γράφεται μετά το πέρας του Αγίου Βαλεντίνου, την ημέρα που οι ζευγαρωμένοι παρελαύνουν τους δρόμους με τριαντάφυλλα… και οι ελεύθεροι θυμούνται ξανά γιατί δεν τους αντέχουν. Εάν, ωστόσο, παλεύετε με τους εσωτερικούς σας δαίμονες που σας κάνουν να ανρωτιέστε «γιατί είμαι μόν@ μου; Εγώ πότε θα βρω την αγάπη», τότε κάντε στον εαυτό σας τη χάρη να πάτε να δείτε την νέα ταινία  του Ντρου Χάνκοκ, «Companion» για να θυμηθείτε ότι και το πολύ μαζί…σκοτώνει.

Πάμε λίγο στην υπόθεση. Η Άιρις – την οποία υποδύεται η βασίλισσα του horror, Σόφι Θάτσερ – γνώρισε το αγόρι της, τον Τζος (Τζακ Κουέιντ) σε ένα σούπερ μάρκετ, το τέλειο meet cute που θα μπορούσε κανείς να περιγράψει ως «πολύ καλό για να είναι αληθινό». Λίγο μετά από αυτό, οι δυο τους φεύγουν για ένα διήμερο ένα απομονωμένο σπίτι κοντά σε μία λίμνη για να συναντήσουν τους φίλους του Τζος, Κατ, το ζευγάρι Ίλαϊ και Πάτρικ και τον Σεργκέϊ, το αγόρι της Κατ που είναι ιδιοκτήτης του σπιτιού. Όλα βαίνουν καλώς και η Άιρις φαίνεται να περνάει όμορφα με το αγόρι της, μέχρι που ο Σεργκέϊ προσπαθεί να την βιάσει, με αποτέλεσμα εκείνη να τον μαχαιρώσει θανάσιμα. 

Όταν, όμως, πάει να το πει στους άλλους, διαπιστώνει κάτι ακόμα πιο αναπάντεχο για τον εαυτό της. Η Άιρις, βλέπετε, δεν είναι ένα ανθρώπινο ον, αλλά ένα ρομπότ – σύντροφος, φτιαγμένη για να λειτουργεί ως ερωτικός σύντροφος στον Τζος, ο οποίος μάλιστα είχε ακόμα πιο «σκοτεινά» σχέδια για εκείνη.

Από πολύ νωρίς στην ταινία  γίνεται αντιληπτό ότι πρόκειται για μία έξυπνη αποτύπωση της ενδοοικογενειακής βίας και του τρόπου με τον οποίον μία οποιαδήποτε γυναίκα μπορεί να πέσει θύμα εκμετάλλευσης από τον σύντροφό της. Ωστόσο, είναι αρκετά αξιοσημείωτο ότι μέσα σε αυτή την πρωτότυπη ιδέα, ο Χάνκοκ κατάφερε να ενσωματώσει και ένα ακόμη στοιχείο, το οποίο αφορά στις ίδιες τις κούκλες – ρομπότ και τις ηθικές αμφιβολίες γύρω από την ύπαρξή τους.

Σκηνοθετικά, η ταινία σίγουρα έχει  αρκετά στοιχεία gore και κωμωδίας, τα οποία προσφέρουν γέλιο σε στιγμές απόλυτης «μαυρίλας». Επιπλέον, ορισμένες σκηνές είναι αρκετά triggering για άτομα που έχουν περάσει από τοξικές ή κακοποιητικές σχέσεις, καθώς απεικονίζουν τη βίαια πλευρά του Τζος, ξεχνώντας ότι μπροστά σου έχεις ένα ρομπότ. Ωστόσο, τα αρκετά κλισέ που πλαισιώνουν αυτή την κατά τα άλλα πρωτότυπη ιδέα αφαιρούν αρκετά από το σύνολο, όπως χαρακτηριστικά, το κλισέ του διεφθαρμένου κομουνιστή Ρώσου, η κυριολεκτική απεικόνιση της έννοιας «χειραφέτηση» (δείτε τη μέχρι το τέλος και θα καταλάβετε) και τα κάπως αναμενόμενα jumpscares. Παρόλα αυτά, ορισμένες σεναριακές πινελιές και η – όπως πάντα – εξαιρετική ερμηνεία της Σόφι Θάτσερ σώζουν αρκετά την κατάσταση. 

Επειδή περίμενα αυτή την ταινία – όπως και αρκετές της Α24 – κάμποσο καιρό, μπορώ να πω πως απογοητεύτηκα λίγο. Δεδομένου, όμως, του ότι χαρίζει αρκετές στιγμές διασκέδασης και η ιδέα είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, θα έλεγα πως αξίζει να την δείτε. 

Α, και μην παραλείψετε να τη δείτε μαζί με τους συντρόφους σας.