Όταν ακούει κανείς τη λέξη giallo, δεν γίνεται να μην σκεφτεί πρώτα τον Maestro. Ο Mario Bava ήταν ο πρωτοπόρος του είδους, ωστόσο ο Dario Argento δημιούργησε αριστουργήματα και έθεσε νέες βάσεις στο ιταλικό horror. Λίγο μυστήριο, μπόλικος τρόμος, αίμα (δάκρυα και ιδρώτας) δίνουν ένα από τα πιο εμβληματικά φιλμ του Ιταλού σκηνοθέτη. Profondo Rosso, λοιπόν. 

Η ιστορία ακολουθεί τον Marcus Daly, έναν Βρετανό πιανίστα (David Hemmings), ο οποίος γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας μιας διάσημης μέντιουμ. Καθώς εμπλέκεται στην έρευνα για τον δολοφόνο, ανακαλύπτει μια σειρά από αποτρόπαια μυστικά που οδηγούν σε ακόμα περισσότερους φόνους. Στο πλευρό του βρίσκεται η δυναμική δημοσιογράφος Gianna Brezzi (Daria Nicolodi), η οποία προσπαθεί να τον βοηθήσει να λύσει το μυστήριο.  

Η σκηνοθεσία του Argento τα έχει όλα. Χρώματα και αισθητική, που δίνουν μία αίσθηση φόβου και απειλής. Πλάνα αρκετά εντυπωσιακά, παιχνίδια με τα φώτα, τις σκιές και τις αντανακλάσεις που σε οδηγούν στα όρια της παράνοιας. Η φωτογραφία εξαιρετική, με τον Luigi Kuveiller να αναλαμβάνει τη διεύθυνση φωτογραφίας. Αξίζει να σημειωθεί, η αναφορά στον διάσημο πίνακα του Edward Hopper “Nighthawks”, στην σκηνή έξω από το Blue Bar. 

Αν κάτι αγαπά πολύ ο Maestro αυτό είναι οι συμβολισμοί. Πέραν της αφήγησης, οι συμβολισμοί εξυπηρετούν πολύ και στο ψυχολογικό υπόβαθρο, δίνοντας μια άλλη νότα στην ταινία. 

1. Το κόκκινο χρώμα. Είναι προφανές και από τον τίτλο της ταινίας, πως παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Τόσο οπτικά, με το αίμα και τις κουρτίνες, όσο και συμβολικά, αποτυπώνοντας τον κίνδυνο και τη βία.  

2. Η αλήθεια και οι καθρέφτες. Ο Argento έχει ως βασικό αντικείμενο τον καθρέφτη -και ο,τι αντανακλά, όπως το κομμάτι γυαλί. Προσπαθεί μέσα από την αντανάκλαση να δημιουργήσει μια αίσθηση ανακατεύθυνσης και παίζει με το δίπολο ψευδαίσθησης και πραγματικότητας. 

3 .Η παιδικότητα. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί παιδικά στοιχεία, όπως παιχνίδια και ζωγραφιές, υποδηλώνοντας το παρελθόν που πάντα θα είναι η σκιά μας. Με άλλα λόγια, όσες τραυματικές εμπειρίες βιώσει κανείς ως παιδί, τόσο φυσικό και επόμενο είναι να τις κουβαλάει στην ενήλικη ζωή του. 

Η αντίθεση των χαρακτήρων και η χημεία τους είναι εμφανής. Από τη μία, o Hemmings, σοβαρός καλλιτέχνης, ο οποίος ενώ αρχικά ήταν αμέτοχος, κατέληξε να έχει εμμονή με την υπόθεση και να πηγαίνει όλο και πιο βαθιά στην παράνοια. Από την άλλη, η Nicolodi, δίνει την αίσθηση μιας δυναμικής γυναίκας, με αυτοπεποίθηση και αρκετό χιούμορ. Ο χαρακτήρας της βοηθάει αρκετά να υπάρξουν ισορροπίες, χωρίς παρόλα αυτά να λείπει το μυστήριο. 

Η μουσική αποτελεί ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο στην ταινία. Οι Goblin έδωσαν εφιαλτικές διαστάσεις με τους progressive rock και ηλεκτρονικούς ήχους, κάνοντας την εμπειρία της θέασης της ταινίας πιο απόκοσμη. Να αναφερθεί επίσης, πως η μουσική εντείνει την δυναμική της αφήγησης. Με το Profondo Rosso έγινε η αρχή μιας υπέροχης συνεργασίας, με τους Goblin να υπογράφουν την μουσική επένδυση και σε άλλες ταινίες του Argento, όπως το Tenebre και το Suspiria. 

Το Profondo Rosso αποτελεί μια εμπειρία που στοιχειώνει τον θεατή τόσο με τη μουσική, όσο και την ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει ο Dario Argento. Είναι από τις ταινίες που όσο πιο πολλές φορές τη δει κανείς, τόσα περισσότερα θα ανακαλύψει. Κρίνεται απαραίτητη η θέασή της, αν είστε λάτρεις του giallo και γενικότερα του ιταλικού horror.